Mihintale is een bijzonder pelgrimsoord voor Boeddhisten in Sri Lanka en met zijn twee stoepa’s en een prachtig, spierwit Boeddhabeeld indrukwekkend genoeg om te bezoeken. Mihintale is een van de belangrijkste bedevaartsoorden voor Boeddhisten op Sri Lanka en de plek waar Boeddhisme voor het eerst in Sri Lanka werd geïntroduceerd.
Een mooiere dag dan vandaag had ik niet uit kunnen zoeken voor een bezoek aan deze 1500 jaar oude heilige plaats. Het is namelijk Volle Maan én de dag dat er gevierd wordt dat Boeddhisme naar Sri Lanka werd gebracht. Normaal houd ik niet van mensenmassa maar vandaag is de plek vol met lokale mensen die zich geheel in het wit gekleed hebben om Boeddha te eren. Het tafereel van de prachtige donkere Singhalezen met hun gitzwarte haren en kleurige offers is bijzonder om te zien. Ondanks dat er 1000-den mensen zijn heerst er een serene rust op deze heilige plaats. Geen gedrang, geen ongeduld, iedereen loopt rustig zijn eigen weg en we komen allemaal waar we willen zijn zonder last van elkaar te hebben. Ik ben een behoorlijk vreemde eend in de bijt met mijn wapperende rode krullen en witte gezicht en de hele weg naar boven is het een feest met mensen die me bekijken om me daarna met een grote glimlach en met Ayubowan te begroeten.
Bij het hokje waar ik mijn ticket koop wordt ik aangesproken door een gids, hij verteld me over hoe slecht de levensstandaard voor de lokale bevolking is en hij wil mij graag gidsen zodat hij zijn gezin weer kan onderhouden. Dit verhaal is standaard in Sri Lanka en het is helaas ook een verhaal dat klopt. Het leven in Sri Lanka is voor de lokale bevolking niet gemakkelijk. Ik zeg hem dat ik op eigen gelegenheid ga. Hij doet een stap terug en wenst mij welgemeend een mooi leven toe, een typisch Boeddhistische reactie. Ik besef me maar al te goed hoe goed wij in Nederland het hebben en als ik mijn irritatie over zijn manier van vragen van me af heb laten vallen loop ik naar hem toe om te vragen of hij mijn gids wil zijn en daar heb ik geen spijt van gekregen.
Tharanga blijkt een geweldige aardige man en kundige gids te zijn. Hij verteld vol passie in goed Engels over de Mihintale, details die ik nooit uit een boekje had kunnen halen, laat me exact de wijst me aan waar te staan om dé perfecte foto’s te schieten en hij brengt me naar plekjes die ikzelf nooit gevonden zou hebben.
Deze serene plek heeft naast de stoepa’s en het beeld een schat aan tempelruïnes kloosterruïne midden in de groene natuur.
Tharanga’s uitleg over de restanten van de keuken is zo levendig dat ik het beeld van vroeger bijna voor me zie. Neem de keuken, waar je normaal staat te kijken naar stenen, pilaren en enorme voertroggen. Hij legt uit dat de enorme bakken met rijst en curry gevuld waren voor wel meer dan 2.000 mensen. Het is bijna niet voor te stellen hoe dat er uit gezien heeft. Hij verteld me ook over het ingenieuze irrigatiesysteem dat het enorme complex vroeger met gemak van water voorzag. Ik vind het altijd intrigerend te zien dat er vele eeuwen geleden zoveel mooie oplossingen gedacht zijn die wij door moderne techniek hebben vervangen.
We klimmen de rots verder op tussen de vele lokalen naar de kleine stoepa waar hete gigantische spierwitte Boeddhabeeld vanaf een hoger gelegen deel met een rustige blik op ons toe kijkt. Mensen lopen om de stoepa heen en zeggen hun gebed op, soms staan ze stil met hun handen in de bidhouding. Ik mag wat verder lopen en wordt tot mijn grote vreugde toegelaten in een kleine tempel die niet alle dagen geopend is. Hier staat een prachtige glazen stolp bedekt met kouden sieraden zoals ik deze ook uit Kandy ken van de Tooth Temple. Onder de stolp wordt een stuk relikwie van Boeddha bewaard en vereert. Ook hier weer offers en gebeden. Stil sla ik alles gade, onder de indruk dat ik hier een deel van mag zijn vandaag.
Tharanga neemt me mee naar het grote Boeddhabeeld. Plots wijst hij me een kleine opening in de bosjes aan en vraagt me dit paadje te volgen, okay denk ik, wat gaan we doen? Na een paar passen ben ik weg van de mensenmassa en kijk vanaf een stuk rots uit over de hele omgeving. Waar ik kijk zie ik jungle, tanks (meren die voor de watervoorziening zorgen in Sri Lanka) en stoepa’s. Ademloos neem ik het in mij op, wat is Sri Lanka toch een prachtig land en wat is het fijn weer terug te zijn!
Het is tijd naar de grote stoepa te klimmen, om me heen rennen brutale apen op zoek naar spulletjes en eten om te pikken. Even iets neerleggen om je handen vrij te hebben is hier geen optie. De apen zijn er razendsnel bij en pikken echt alles wat los en vast zit. Ze wegjagen geeft vaak een tegenover gesteld effect en maakt ze erg agressief, dus beter is het je eten en drinken even verborgen houden. Voorkomen is overal waar wilde apen zijn letterlijk beter dan genezen.
In de grote stoepa bevindt zich een kleine, kleurrijke tempel met een enorm beeld van de rustende Boeddha. De kleuren spatten van het geheel af. De Boeddha in zijn feloranje gewaad, de overige beelden en de fresco’s zijn in de felle kleuren van de regenboog geschilderd.
Tharanga vraagt me of ik dezelfde weg terug wil of via de oude weg door de natuur. Die keuze is niet moeilijk en uiteraard kies ik voor het laatste. Over de oude, originele uit de rotsen gehakte treden dalen we op blote voeten rustig af. Onderweg is het genieten van de heerlijke zoete geuren van de tempelbloembomen die in volle bloei staan vol oogverblindende witte bloemen met gele hartjes. We passeren verschillende ruïnes die bij het eeuwenoude klooster behoren. Het meesterwerk is voor mij toch wel de machtige rechtopstaande leeuw waar in vroegere tijden water uit zijn bek stroomde om je te reinigen.
Diep onder de indruk van alles neem ik afscheid van deze bijzondere man Tharanga. Wie hem als gids wil op deze plek of in Anuradhapura tijdens een reis door Sri Lanka kan me een berichtje sturen, ik geef met veel plezier zijn details door zodat jullie dezelfde mooie ervaring kunnen hebben.
