Ik laat Feynan achter me en via een tussendoor weg rijden we naar Wadi Musa. De weg is tot mijn verbazing geheel geasfalteerd…met oog op toerisme uit Israël hebben deze short cut meer toegankelijk gemaakt. De weg was voorheen smal, ruig, spannend, deels gravel en totaal verlaten. Nu loopt er plots een tweebaans asfalt weg door de bergen en staat er halverwege een tentje om even pauze te nemen, thee te drinken en van het uitzicht te genieten. Dit is helaas wat vooruitgang met zich meebrengt, ik begrijp het en stiekem vind ik het ook wel jammer. Maar…de rit blijft waanzinnig mooi!
Onze – nieuwe bus – van Chinees fabricaat is niet gewend aan de steile wegen en geeft de geest…daar staan we dan in de middle of no-where…er komt een oude pickup uit de richting van Wadi Musa en stopt. Voor we het weten halen de twee mannen onder hun motorkap een onderdeel vandaan om de bus te repareren. Zomaar, uit zichzelf en zonder tegenprestatie te vragen. Dit is Jordanië ten voeten uit!
Halverwege doemen ineens de voor Petra zo kenmerkende rotsen op, het is zo mooi dat we besluiten een stuk gaan lopen, we sturen de bus alvast vooruit. We stuiten op een opgraving van een Nabateër dorpje dat me nog nooit eerder is opgevallen. Helaas staat er een hek om en is er weinig van te zien. Maar omgeving is prachtig. Ze zacht aandoende rotsen vertonen ook hier al, op zo’n 20 kilometer van Petra, sporen van de Nabateërs. Je kunt zien dat ze hier al geleefd hebben.
Mijn volgende stop is Little Petra. Je kunt merken dat het toerisme is teruggelopen. De toegang hoort gratis te zijn. Doordat er veel minder geld binnenkomt dan voorheen heffen de bedoeïenen nu een kleine entree fee, ze moeten toch ergens van leven. Little Petra is een mini uitvoering van Petra. De tempels zijn kleiner maar zeker niet minder mooi. Er is zelfs een mini Siq waar je doorheen moet wandelen voor je het centrale deel van Little Petra bereikt.
Op mijn gemakje en gewapend met mijn camera slenter ik door de bijna verlaten site. Een eeuwenoude bedoeïen – althans zo lijkt het – speelt op een al even oud snaarinstrument. Hij wijst mij vriendelijk de weg naar de tempel met prachtige plafondschilderingen – ik bedank hem vriendelijk en doe geen moeite te vertellen dat ik de weg weet. Ik beklim en bewonder de tempels opnieuw, eindeloze trappetjes uitgehouwen in de rotsen verdwijnen in alle hoeken en gaten van dit deel van Little Petra…ik vraag me af waar ze allemaal heen leiden. Bij mijn volgende bezoek ga ik hier meer tijd doorbrengen en op onderzoek uit besluit ik ter plaatse.
Ik drink nog een kopje bedoeïenenthee met een bedoeïenenjongen die verteld dat hij een grot heeft die hij soms verhuurd aan toeristen om te overnachten. Ook iets om een volgende keer uit te proberen dus! Ik kan al bijna niet wachten tot ik de 15de maal naar Jordanië mag afreizen!
Dan is het tijd verder te gaan naar Wadi Musa, de toegangspoort tot de mysterieuze roze stad Petra. Na een overdadige lunch met heerlijke Mansaf is het echt noodzakelijk een wandeling te maken…met plezier loop ik naar Petra. Het nieuwe Visitors Centre is mooi, uitnodigend. Na een bezoek aan een oude bekende met alweer de mierzoete thee wandel ik verder, langs de paardenjongens die hun paarden aanbieden voor een rit naar de Siq. Een rit van 600 meter waarvan de prijs al in de kaartjes verwerkt is. Maar reken er op dat aan het einde van de rit om een flinke tip gevraagd wordt…ik bedank en loop op mijn gemak verder.
Ik wil hier graag nog inhaken op de koetsen. Voor je daar gebruik van maakt, denk aan de paarden. De hele dag worden ze in volle galop met een rammelende koets vol mensen door de Siq gejaagd. Hoe vaker de koets heen en weer gaat hoe meer de koetsier verdient en geloof me, hij verdient veel. Ik misgun niemand zijn inkomen, maar als je ziet hoe de paarden er bij lopen, in de hitte, uitgeput, mager en vaak met wonden dan vraag ik; stap niet in! Iedere keer weer raakt het me hoe harteloos deze mannen met hun dieren omgaan.
Terug naar Petra nu, verborgen achter een immense hoge kloof – de Siq – die na 1.200 meter je ineens, onverwacht, een glimp van de enorme Treasury laat zien. Hier komt de naam van mijn bedrijf vandaan. De Treasury – Schatkamer – staat er trots bij en zelfs al is het de 14de keer dat ik een bezoek breng aan Petra, het moment dat ik de Siq uitstap en tegenover de Treasury staat blijft me ontroeren.
Veel tijd om de verborgen stad te bezoeken is er niet dit keer maar neem van mij aan dat je hier minimaal twee volle dagen nodig hebt om op je gemak van de stad te genieten. Door de hoogte – 1.100 meter – gaat het wandelen en klimmen ook wat zwaarder dan bij ons. Na een drankje met uitzicht op de Treasury loop ik weer terug naar Wadi Musa waar vanmiddag en morgenochtend nog een aantal hotelinspecties op mijn programma staan.
