30NOV/01DEC2017
Dit keer een land dat binnen korte tijd in de Treasury Travel schatkist te vinden is.
De reis begon met Qatar Airways via Doha naar Nepal, Kathmandu. Door de drukte met landingen mag het vliegtuig nog niet landen en blijven we twintig minuten cirkelen. Geen straf, ik zie de Himalaya ’s meerdere malen aan mijn voorbij trekken. Onder mij bergachtig landschap vol terrassen waar rijst en andere gewassen geteeld worden, met hier en daar kleine huisjes. Bij de landing komt de stad pas echt in beeld en worden de kleine huisjes vervangen voor hoogbouw en tempels, wat een prachtige manier om een eerste indruk van een land op te doen!
Na de landing begint de gekte op de luchthaven. Ik heb op het consulaat van Nepal in Amsterdam mijn visum al gehaald dus die rij mag ik gelukkig overslaan. De koffer is een ander verhaal, ruim een uur wachten en vele flatscreens, mega pakketten en koffers later komt eindelijk mijn koffer de band op. Even later ben ik door de drukke, stoffige stad onderweg naar mijn hotel. Onderweg zie ik tempels, Boeddhabeelden, bellen, kaarsen, ontelbare gekleurde gebedsvlaggetjes, honden, koeien, mensen, heel veel auto’s en nog veel meer stof, welkom in Nepal…wat voelt het hier fijn!
02DEC2017
Kathmandu of eigenlijk een groot deel van Nepal is één grote bouwput na de aardbeving 2 jaar geleden. Veel gebouwen en huizen zijn ingestort of zwaar beschadigt. Er wordt gewerkt om het te herstellen maar het duurt. Ondanks dat veel interessante gebouwen en tempels zwaar beschadigt zijn maakt het land en de mensen een diepe indruk op mij. Vriendelijk groet iedereen met Namasté, de handen tegen elkaar gevouwen en met een kleine buiging, het geeft een warm welkom gevoel.
Na goede nachtrust in het fijne Traditional Comfort Hotel gaat het programma echt van start. Het eerste bezoek van vandaag is aan de Monkey Temple ofwel Swayambhunath Tempel . Bereikbaar door 365 treden, na het gedeeltelijke herstel van het heiligdom zijn er een aantal treden bijgekomen. Het is een hele klim*, zeker voor ons die van de Lage Landen komen. Dames met kleurrijke bloemenslingers zitten onder aan de trap. De slingers zijn te koop om te offeren. Er is ook een achteringang waar je per auto kunt komen. De beloning van het klimmen is het meer dan waard, al klimmend sta je steeds oog in oog met de ogen van de grote stoepa waar vele rituelen nog dagelijks plaatsvinden. De tempel doet zijn naam aan, Monkey Temple, overal waar je kijkt zie je apen. Ze zijn een onderdeel van het dagelijkse gebeuren in de tempel en het geeft het geheel een bijzondere aanblik. De geur van wierook en salie komt halverwege de trap tegemoet. Rode verfpoeder wordt rijkelijk over de godenbeelden gestrooid, even als gedroogde rijst. De muziek met chanting klanken klinken over het plein. Monniken en lokale bevolking lopen met de klok mee om de tempel heen, hun handen beroeren de gebedsmolens terwijl ze hun gebed zachtjes opzeggen. Ik neem het ademloos in mij op, laat het rustig tot me doordringen dat ik nu in Nepal ben. Het is of ik in een andere wereld terecht ben gekomen.
*Er is ook een achteringang waar je per auto kunt komen.
De volgende tempel die ik bezoek is de Pashupatinath Tempel, de belangrijkste hindoetempel in Nepal aan de heilige Bagmati rivier. Als niet Hindoe mag ik de tempel zelf niet in, ik mag wel vanaf de overkant van de rivier toekijken hoe de rituelen en crematies aan de rivieroever plaatsvinden. Het deel waar ik loop is ook vol met tempels, heilige mannen ofwel Sadhus met beschilderde gezichten en oranje gekleurde gewaden, monniken en apen. De Sadhus zijn heilig tot je een foto van ze wil nemen…”money first!’ roepen ze me toe. Ze willen een flink bedrag. Laat maar, ik doe het wel zonder. Ik vind het niet erg om iemand geld te geven om een foto te mogen nemen, maar niet op deze manier. Vrolijk keer ik mij om en geniet van al het moois om mij heen, de Sadhus zijn mij al vergeten, er komen nieuwe slachtoffers aan.
Voor ik me overgeef aan de belevenis van de Pashupatinath Tempel laat ik mij langs de oever van de rivier zegenen door een monnik. Terwijl hij mijn voorhoofd kleurt met rode en gele verfstof, oranje bloemblaadjes in mijn haar strooit en een rood met geel touwtje om mijn rechterpols draait en knoopt prevelt hij een Boeddhistisch gebed. Het touwtje is voor geluk en bescherming en moet gedragen worden tot het vanzelf loslaat.
Aan de overkant van de rivier ligt het lichaam van een oude vrouw, gewikkeld in kleurrijke doeken, haar gezicht is ontbloot. Alleen mannen nemen deel aan het ritueel, vrouwen zijn te zacht hartig rouwen in alle hevigheid thuis waar ze hun verdriet en tranen voluit mogen laten gaan. Hier op de crematieplaats gaat alles rustig, sereen, vol respect.
De dood heeft hier iets natuurlijks. Je wordt oud, je tijd zit er op en je sterft. Je lichaam is op, je ziel gaat verder en keert op een gegeven moment weer terug, de wedergeboorte. De crematie is mooi om te zien. Liefdevol voert de oudste zoon het ritueel uit. Neemt afscheid van zijn moeder en dekt haar af met een prachtig gekleurde doek waarna de crematie begint. In alle rust. Niets engs aan. Het lichaam is niet meer te zien door de doeken, hout, stro en enorme hoeveelheid oranje/gele bloemen waarmee het bedekt is. Nadat de crematie voltooit is wordt het as samen met bloemen aan de rivier gegeven, één met de natuur.
Hierna is het tijd om de mooiste en grootste stoepa van de stad te gaan bewonderen, de Bouddhanath, één van de grootste antieke stoepa’s in Zuid-Azië en ligt in de wijk Bouddah. Het is een boeddhistische tempel en is gebouwd op een oude handelsweg die naar Tibet leidt. Door de aardbeving was de stoepa behoorblijk beschadigd, gelukkig is er in rap tempo gewerkt om het weer in zijn oude glorie te herstellen. Hierna is het tijd voor een heerlijke lunch, de kennismaking met de Nepalese keuken is meer dan fijn! Zoveel smaakjes, pittig, kruidig, geurig…
In het oude klooster met een reusachtige gebedsmolen, welke tegenover de stoepa ligt krijg ik nog een glimp te zien van hoe de kaarsjes die hier eindeloos lijken te branden, gemaakt worden. In grote pannen wordt boter gesmolten en met een theekan worden de koperen kandelaartjes gevuld. Het is een werk dat de hele dag doorgaat.
De eerste volle dag Nepal zit er op…ik heb het in mijn hart gesloten, nu al.
